افسوس

افسوس که دوران جوانی به هدر رفت

ایام شباب همه با خون جگر رفت

              بگذشت به بیهودگی ایام جوانی

              چون شاخه خشکیده که بی بارو ثمر رفت

از هـجـر رخ یـار دلم خـون شد و دانم

خـونـاب دل غـمــزده از راه بـصــر رفـت

                     آن ماه دل آرا که قدش سرور روان بود

                    چـون بـرد دل خستـه مـا را ز نظر رفت

 دنیا همه رنج است و غم ای مطرب خوش خوان

 آغاز طرب کن که دل از دست بدر رفت

                     ای آهوی بگریخته بازآ که دل من

                     دیوانه صفت در پیت از کوه و کمر رفت

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکی خدایی

نروم جز به همان ره که تو ام راهنمایی

همه درگاه تو جویم همه از فضل تو پویم

همه توحید تو گویم که به توحید سزایی

تو رحیمی تو عظیمی   تو کریمی تو حکیمی

تونماینده فضلی    تو   سزا وا ر      ثنایی

بری از رنج وگدازی   بری از درد ونیازی

بری از بیم وامیدی بری ازعیب و خطایی

نتوان وصف تو گفتن که تو در فهم بگنجی

نتوان شبه تو جستن که تو در وهم نیایی

نبد این خلق تو بودی نبود خلق تو باشی

نه بجنبی نه بگردی نه بکاهی نه فزایی

همه عزّی جلالی همه علمی و یقینی

همه نوریّ و سروری همه جودیّ وسخایی

همه غیبی تو بدانی   همه عیبی تو بپوشی   

همه بیشی تو بکاهی    همه   کمّی   تو فزایی

احد لیس کمثله   صمد لیس له ضدّ

لمن الملک تو گویی که مرآن را تو سزایی

لب ودندان ثنایی همه توحید تو گوید

مگر از آتش دوزخ بودش روی رهایی